Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Age, inquies, ista parva sunt. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Sed ille, ut dixi, vitiose. Et quidem, inquit, vehementer errat; Hos contra singulos dici est melius..
Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Duo Reges: constructio interrete. Si quae forte-possumus. Quod etsi ingeniis magnis praediti quidam dicendi copiam sine ratione consequuntur, ars tamen est dux certior quam natura. Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat.
Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis.
Nulla erit controversia. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Non potes, nisi retexueris illa. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Sed potestne rerum maior esse dissensio? Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;
Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Num quid tale Democritus? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.
